10. SMS

Droga ciągnęła się niemiłosiernie długo. Białe, drobne z początku, płatki śniegu przerodziły się w

prawdziwą zawieję. Mimo to czarne BMW nie miało większego problemu z pokonaniem śliskiej trasy. Widać było, że siedzący za kierownicą osiemnastolatek doskonale wie co robi i w pełni panuje nad czterokołowym pojazdem. Jeden z białych, obciągniętych skórą, foteli zajmowała drobna lecz wysoka brunetka. Sztywno wbita w oparcie trzymała dłonie na złączonych w kolanach nogach, a głowę miała zwróconą prosto przed siebie. Milczała. On z resztą też. Po porannej sytuacji, żadne z nich nie chciało komentować swojego zachowania. Bali się własnych reakcji na samych siebie, przerażała ich myśl o tym co mogło by się stać gdyby ona nie powiedziała „nie”.

Samochód podskoczył na nierównym, lekko pofałdowanym asfalcie, do tego stopnia, że dziewczyna uniosła się nad siedzisko. Lekko skrępowana całą sytuacją zdjęła dłonie z kolan i złapała się boków fotela. Wbiła wzrok w podłogę, zaciskając lekko spierzchnięte usta w wąską linię. Przełknęła głośno ślinę zerkając kątem oka w jego stronę. Był taki przystojny. Idealne w proporcjach nogi przykrywały dopasowane, wytarte na kolanach spodnie podkreślając jednocześnie ich nieziemską długość. Ciemno szara, gładka koszulka opinała jego umięśnione tors, ramiona i brzuch ukazując odrobinę cudownego ciała przez mocne wcięcie w kształcie litery „V”. Ponieważ pogoda ostatnimi czasy nie dopisywała narzucił na siebie czarną skórę która rozprzestrzeniła swój zapach „nowości” po całym aucie, mieszając się z jego mocnymi, uwodzicielskimi perfumami.

Brunetka zaciągnęła się ich zapachem i z uśmiechem, mimowolnie zerknęła na niego śmielej. Dotychczas skupiony na drodze rozpostartej przed nimi, spojrzał na nią swoimi błyszczącymi jak gwiazdy oczyma. Przełknęła głośno ślinę czując jak na jej policzkach wykwitają purpurowe, gorące rumieńce. Chłopak uśmiechnął się do niej przyjaźnie i otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, niestety nastolatka weszła mu w słowo:
- Zapomnijmy o całej sytuacji z rana, dobrze?- Zapytała wyłamując ze zdenerwowania palce.

-O jakiej sytuacji? – Prychnął udając, że nic się zupełnie nie stało. Brunetka pochyliła się nieznacznie do przodu aby zmienić stację radia której aktualnie słuchali. Nigdy nie przepadała za Stingiem, a szczerze mówiąc jego piosenki strasznie ją denerwowały. Naciskała po kolei wszystkie cyfry na kokpicie, licząc na cud z nieba w postaci kojącego Indie-rock’a w wykonaniu zespołu „Oasis”. Niestety ciągle trafiały się jakieś żenujące skoczne kawałki, lub niedające ze sobą wytrzymać smęty. Cofnęłam plecy słysząc z głośników płynący, głęboki i dudniący bas.

- Słuchasz takiej muzyki?- Zapytał lekko zdziwiony, ciągle nie odrywając wzroku od ciągnącej się przed nimi oblodzonej i zaśnieżonej jezdni.

- A co, dziewczyny z grona pijawek gustują w bardziej pogrzebowym typie muzyki?- Prychnęłam. Spojrzał na mnie surowym wzrokiem i przycisnął mocniej pedał gazu. Opony chwilę boksowały na lodzie aby później dalej kręcić się w narzucanym przez kierowcę rytmie.

-Zwolnij.- Rzuciłam chłodno, łapiąc dłońmi czarny pas który utrzymywał mnie przytwierdzoną do fotela.

- Dziwne… Dziewczynom mojego pokroju podoba się taka jazda. Co więcej, w cale nie chcą wysiadać po niej  samochodu.- Odrzekł z przekąsem, a ja miałam wrażenie, że samochód przyśpieszył o dodatkowe 30 km/h. Pisnęłam podkulając kolana, bliżej klatki piersiowej. Bałam się szybkiej jazdy. To była jedna z moich najbardziej krępujących wad. Przerażał mnie pęd powietrza i prędkość z jaką mijaliśmy pobliski las. Objęłam głowę dłońmi wciskając ją w przerwę między nogami a klatką piersiową.

-Idiota…- Sapnęłam zaciskając mocniej powieki. Nagle wszystko zwolniło. Postanowiłam, że jeszcze przez chwilę nie będę unosić głowy, aby nie przerazić się zaistniałą sytuacją, lecz gdy usłyszałam jak drzwi od mojej strony otwierają się, spojrzałam w ich stronę.

- Jesteśmy na miejscu, wilczku.

***

Wściekła i zażenowana szłam obok niego szkolnym korytarzem. Uczniowie okupowali swoje szafki rozmawiając  między sobą o minionym weekendzie. Czułam prześlizgujący się po mnie wzrok pytający wzrok wścibskich dziewczyn. Spojrzałam z nienawiścią w stronę Liama, który maszerował zadowolony co chwila przystając i witając się z najpopularniejszą w szkole elitą.

- Jak można znaleźć sobie przyjaciół w jeden dzień ?!- Burknęłam otwierając swoją szafkę i wyjęłam z niej kilka podręczników.

- Trzeba mieć „to coś”.- Zaśmiał się stojąc za moimi plecami.

- Co ty tu jeszcze robisz?- Zapytałam, odwracając się z podirytowaniem wypisanym na twarzy.

- Nie mogę odstąpić cię na krok.- Zarekomendował spokojnie.

- A to niby czemu?

- Nigdy nie wiemy gdzie spotkasz Ethana, prawda?- Odpowiedział poważnie i zdjął mi z ramienia ciężką torbę.- Daj, mamy teraz razem historię, poniosę ją.- Wytrzeszczyłam ze zdziwieniem oczy i otworzyłam usta.

- Kim jesteś ?- Zapytałam przerażona zachowaniem osoby stojącej przede mną. Chłopak zaśmiał się uroczo i przerzucił sobie moją torbę przez ramię.

- Daj spokój Coleman, mam w sobie coś z człowieka.- Posłał mi jeden ze swoich firmowych uśmiechów i trzasną drzwiami od szafki. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i ruszyłam za nim zapełnionym przez uczniów korytarzem.

***

Lekcja historii z Hayesem jak zawsze była nudna i męcząca. Siedziałam tam prawie za karę, no ale cóż, zbyt mała ilość obecności na lekcjach wpływa nie tylko na frekwencję, ale i na końcowe zaliczenie przedmiotu.

Tak więc, całe czterdzieści pięć minut zajmowałam się wszystkim, poza historią oczywiście. Kilka minut z niesamowitą pasją obgryzałam gumkę od ołówka, lecz gdy przypomniałam sobie jak bardzo ta czynność krzywi zęby, postanowiłam zmienić zajęcie. Przyszedł czas na mozolne składanie samolocików z papieru, niestety orgiami nie jest moją mocną stroną i szybko mnie nudzi. Popatrzyłam na leżącą obok łokcia książkę od historii, od razu przyszedł mi do głowy kolejny „czasochłonny pomysł”. Z radością zatarłam ręce i sięgnęłam po podręcznik. Jego idealne stronniczki wyglądały tak czysto i schludnie. Uśmiechnęłam się złowieszczo i znalazłam środek, rzadko czytanej przeze mnie książki. Zaczęłam działać. Wyginałam strony w pokaźne łuki, umieszczając boczną krawędź każdej z nich w miejscu sklejenia z grzbietem podręcznika. Kiedy pierwsze osiemdziesiąt stron zostało już bezczelnie przeze mnie pozaginanych i zaczęły układać się w nierówne fale, zajęcie przestało mnie bawić i szybko zaniechałam dalszego wandalizmu. Westchnęłam znudzona i położyłam głowę na ławce. Usłyszałam głośny sygnał oznaczający nowego SMS'a, który wydobywał się z kieszeni moich czarnych rurek. Wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem i zakłopotaniem, a sam nauczyciel zmierzył mnie chłodnym spojrzeniem. Wzruszyłam niepewnie ramionami wbijając wzrok w ławkę. Cholera, że też akurat dziś musiałam zapomnieć wyciszyć telefon !

- Coleman, znasz zasady dotyczące używania telefonów na lekcji.- Usłyszałam głos stojącego nad sobą zdenerwowanego, siwego Hayesa. Zacisnęłam pięści pod ławką i z ociąganiem wyciągnęłam z przedniej kieszeni spodni czarnego, niewielkiego smartfona. Podałam go nauczycielowi opierając głowę na drugiej wolnej ręce i patrząc z zażenowaniem na ścianę przed sobą. Stary historyk chwilę kombinował przy uruchomieniu urządzenia, lecz ni jak nie przychodziło mu do głowy, że po prostu należy nacisnąć na boku jeden, malutki przycisk. Powoli cała klasę opanował szmer i zduszone śmiechy, które tylko pogłębiły wściekłość profesora.

- Coleman, odblokuj mi ten kawał złomu !- Podniósł z zażenowaniem i irytacją głos, a cała klasa wybuchła niekontrolowanym śmiechem.- Cicho tam! Zaraz wszyscy po kolei będziecie odpowiadać.- Warknął na uczniów nieprzyjemnie, patrząc jak w kilka sekund odblokowuję mały telefonik. Ostentacyjnie podałam go starcowi i w głębi serca modliłam się aby to nie Ethan, postanowił nagle o mnie walczyć. Zagryzłam wargi czekając aż nauczyciel odczyta wiadomość przy całej klasie i w wraz z chórem śmiechów będę mogła spokojnie spalić się ze wstydu. Stary Hayes jedynie poprawił duże okulary i cały czerwony z wściekłości spojrzał na mnie.

- Przekraczasz wszelkie granice Soul.- Zaczął.- Wiedziałem, że jesteś typem dziewczyny o dość frywolnym podejściu do wszelkich zasad moralnych, lecz TO- Wskazał na zgaszony ekran telefonu.- Przechodzi wszelkie granice.- Oddał mi urządzenie i zgromił lodowatym, pełnym obrzydzenia spojrzeniem. Zerknęłam na wygaszony ekranik myśląc jaką niecenzuralną i zapewne zabarwioną erotycznie treść wysłał mi Ethan, gdy moje rozmyślania przerwała kolejna fala złości wylewana przez nauczyciela.

- Liam, po tobie tym bardziej nie spodziewałem się takiego zachowania. Zostaniecie po lekcjach musimy sobie to wszystko wyjaśnić. – Rzuciłam ciemnowłosemu chłopakowi przepełnione zdenerwowaniem spojrzenie. SMS był od niego? Skąd niby ma mój numer telefonu ?
Osiemnastolatek siedział wygodnie na krześle, uśmiechając się zadziornie, chodź tak naprawdę wiedziałam, że ukrywa swoje zażenowanie cała sytuacją. Westchnęłam przeciągle uderzając się otwartą dłonią w czoło, gdy do moich uszu dotarł cichy szept. Greg, przystojny rozgrywający naszej szkolnej drużyny, pochylił się do ucha zirytowanego Liama.
- Stary, udało ci się zaliczyć Coleman ?! I to po jednym dniu w szkole ?! Nie chciał bym być w twojej skórze, kiedy dowie się o tym Ethan.- Uśmiechnęłam się słabo do porysowanej ławki. Doskonale pamiętałam, jak po jednej z imprez Greg przystawiał się do mnie, a gdy dowiedział się o tym Ethan, o mało co go nie zabił. Mój były był bardzo zaborczy. Nawet jeśli ktoś obejrzał się za mną na ulicy, często dostawał białej gorączki i gotów był zrobić tej osobie krzywdę. Był bardzo agresywny, gdy chodziło o mnie. To jedna z tych wielu niechlubnych cech wilkołaków, która uprzykrza nam życie na każdym kroku.

- Greg, kto powiedział, że z nią spałem. Wcale się nie znamy…- Zaczął nieudolnie Liam, lecz stary Hayes szybko dostrzegł porozumiewanie się obu chłopców i uderzył podręcznikiem o biurko. Prawie podskoczyłam na krześle słysząc huk, a następnie surowy ton nauczyciela.

- Chcesz coś jeszcze dodać Liamie ?- Zapytał wyraźnie niezadowolony z takiego obrotu sprawy. Zarówno wilkołaki jak i wampiry miały bardzo wyczulone zmysły, tak więc bez problemu mógł usłyszeć o czym rozmawiają uczniowie. Wybawcą z tej jakże nie udanej lekcji okazał się świergoczący dzwonek zapraszający uczniów na przerwę. Wszyscy zerwali się ze swoich miejsc i opuścili pomieszczenie, a ja z ociąganiem odsunęłam krzesło i wrzuciłam do torby zmasakrowany podręcznik.

- Jak się wytłumaczycie.- Zapytał surowo nauczyciel siedząc przy swoim biurku. Podeszłam do Liama i spojrzałam na niego ze złością.

- Coś ty mi napisał ?!- Warknęłam szturchając go i popychając w stronę początku sali.

- Ja nic ci nie wysyłałem !- Szepnął w obronnym geście i zmierzył mnie lodowatym spojrzeniem.

Fuknęłam pogardliwie i wyciągnęłam z kieszeni drobny telefonik. Szybko wzięłam się za odczytywanie treści sms’a.

„Nigdy nie spotkałem kogoś tak łatwego jak ty, Soul. A może powinienem napisać panienko Louise ? Nie ma znaczenia ile tytułów nosił twój ojciec i ile taka krzyżówka jak ty po nim odziedziczyła, skoro włazisz do łóżka pierwszej lepszej, zasranej pijawce. Byłem u ciebie dziś rano. Słyszałem twoje jęki i westchnienia. Podobało ci się, co ? Widziałem jak zatapiasz się w jego uścisku, jak poddajesz się dotykowi. Nie chciałem dłużej patrzeć jak zdzieracie z siebie ubrania i kochacie się- tak jak my kiedyś. Twoja babka dostała już kilka zdjęć z dzisiejszego poranka, teraz pracuję nad filmem, żeby pokazać go Beth i radzie starszych. Ciekawe co powiedzą na kilka pikantnych scen z tobą i tą pijawką w roli głównej ?

Ethan”

- O Boże…- Wyrwało mi się gdy doczytałam sms’a do końca. Liam spojrzał na mnie marszcząc brwi i wyciągnął telefon z drżącej dłoni. Szybko przeczytał tekst i uderzył się otwartą dłonią w czoło.

- Jak można być tak głupim…- Zawył przeciągle nie zabierając dłoni z twarzy.

- Jak ty możesz być kimś tak głupim, żeby przespać się z Lykanką !- Krzyknął, zbulwersowany zachowaniem Liama, nauczyciel. Chłopak już miał zamiar zacząć się kłócić gdy odezwała się skruszona i zażenowana brunetka.

- Do niczego między nami nie doszło.- Zaczęłam starając się opanować.- To zwykła pomyłka. Liam nawet nie był dzisiejszego ranka u mnie w domu.- Skłamałam czując wzrok jego pięknych srebrnych oczu na plecach. Chwyciłam torbę i założyłam ją na ramię.- Potrzebuje Pan ode mnie jeszcze czegoś?- Wycharczałam przez zaciśnięte zęby stojąc do niego tyłem z jedną ręką na klamce drzwi.

- Nie przepuszczę cię do następnej klasy, Coleman. Sprawiasz zbyt dużo problemów. Nie interesuje mnie od jak dawna i z kim współżyjesz, ale niedoborów w swoim rodowodzie nie nabędziesz taką drogą.- Zacisnęłam dłoń na metalowym przedmiocie i pochyliłam głowę.

- Potrzebuje pan czegoś jeszcze ?- Zapytałam ponownie nie mogąc rozszerzyć szczęki.

- W ramach kary zrobisz z wybraną przez siebie osobą projekt o telefonach komórkowych.- Kiwnęłam głową i wyszłam z klasy słysząc za plecami jedynie jego głos.

- David, mogłeś powiedzieć jej to nieco delikatniej.-Westchnęłam zatrzaskując z impetem drzwi i ruszając w stronę swojej szafki. Przerwa już dawno się skończyła, a ja musiałam jeszcze wymienić książki i dotrzeć do sali od angielskiego.

***

Widział jak dziewczyna walczy sama ze sobą słysząc, zapewne bolesne dla niej, słowa. David nie znał umiaru w swoich poczynaniach, a ta krucha brunetka nie zawsze potrafił robić dobrą minę do złej gry. Każdy na każdym kroku wypominał jej pochodzenie i równał ją do poziomu „0”. Ciekawe czy zawsze udawało jej się to tak gładko znosić?

- Mogłeś sobie darować.- Przysiadł na pierwszej ławce spoglądając ze smutkiem na drzwi.

- Szkoda ci takiego kundla? Liam, weź się w garść. Stephanie opowiedziała mi o twoim „planie”.- Siwy starzec poniósł się od biurka. Dopiero teraz gdy zostali sami, wyprostował ramiona i zyskał dodatkowe kilka centymetrów zrostu. Założył ręce na piersi i patrzył wyczekująco na młodego srebrnookiego.- Co się z tobą dzieje?- Zapytał retorycznie chodząc od jednego końca klasy do drugiego.- Byłeś jednym z moich najlepszych ludzi, a teraz nie chcesz brać udziału w żadnym polowaniu. Coś się stało?-Ciemnowłosy przeniósł rozgoryczone spojrzenie na starszego wampira i zacisnął dłonie w pięści. Po kilku minutowej ciszy wreszcie odezwał się zachrypłym ode emocji głosem.

- Nie widzę sensu w zabijaniu Lykanów.- Zaczął.- Nic nie zrobili więc czemu mają ginąć.

- Mówisz jak pięcioletni dzieciak.- Prychnął David.- Nie rozumiesz tego kim jesteś? Zostałeś wybrany do walki z tymi potworami zaraz po narodzinach, a mimo to przez osiemnaście lat niczego się nie nauczyłeś…

- Nie chciałem tego !- Przerwał mu wzburzony młodzieniec.- Nikt nie pytał się mnie o zdanie w tej sprawie, po prostu taki się urodziłem.- Podniósł się z ławki i zabrał z podłogi czarną męską torbę.- Będę robił to co do mnie należy i nie dopuszczę do tej wojny- możesz to przekazać mojemu ojcu.- Rzucił pogardliwe spojrzenie w stronę Davida, który stał pod oknem marszcząc z niezadowoleniem brwi. Trzaskając drzwiami wyszedł z sali i wściekły kierował się w stronę klasy w której za parę minut miała skończyć się biologia.

***

Mimo, że bardzo chciałam nie udało mi się wybłagać Beth o podrobione usprawiedliwienie. Stwierdziłam, że i tak nie opłaca się wracać na dwadzieścia minut angielskiego i denerwować pani Mavers, z którą od dawna miałam na pieńku przez opuszczanie zajęć. Podparta na łokciach przyglądałam się jak rudowłosa kobieta podpisuje i stempluje szkolne dokumenty.

- Długo jeszcze tu będziesz siedzieć?- Zapytała mnie Bethany nie odrywając wzroku od stosu kartek, które musiała uważnie przejrzeć.

- Dopóki nie wykopiesz mnie siłą.- Uderzyłam ze zrezygnowaniem głową o drewniany blat biurka.

- Chcesz kawy?- Zapytała odsuwając krzesło od stanowiska pracy i ruszyła w stronę stojącego w kącie ekspresu.

- Nie, ale możesz przynieść mi coś mocniejszego.

- W szkole nie wolno pić i palić.- Rzuciła do mnie przez ramię. Miałam w nosie zasady wprowadzone przez dyrekcję, w większości przypadków i tak nie zwracano mi uwagi. Wyciągnęłam z torby paczkę papierosów i zapalniczkę.

-Wracam za kilka minut.- Zarekomendowałam, nie czekając na głośny sprzeciw rudowłosej. Szybko czmychnęłam za drzwi i spokojnym krokiem ruszyłam w stronę wyjścia ze szkoły.

Objęłam się ciaśniej ramionami, czując przenikliwe zimno uderzające w czarną bluzę z każdej strony. Weszłam w zadaszony obszar między połączeniem dwóch budynków i usiadłam na wbudowanej tam ławeczce. Dzięki temu, że z trzech stron otaczały mnie grube mury szkoły, a wiata zapobiegała opadom lodowatego śniegu , temperatura okazała się całkiem znośna nawet jak na zimę w Rogers Pass. Zapaliłam papierosa i oparłam się plecami o chłodną elewację budynku. Czułam jak szary dym wypełnia moje płuca, a wszystkie mięśnie rozluźniają się. Zamknęłam oczy wypuszczając z ust kłęby trujących oparów zmieszanych z ogrzanym powietrzem.

- Nigdy w ten sposób nie wyjdziesz z nałogu.- Usłyszałam głos tuż obok siebie.

- Wypchaj się kretynie.- Rzuciłam nie uchylając powiek i ponownie zaciągnęłam się rakotwórczym powietrzem.

- Odłóż to.- Złapał mnie za dłoń w której trzymałam papierosa i próbował wyrzucić go na ziemię.

- Powiedziałam żebyś się odczepił ! Przez ciebie i tak będę mieć problemy.- Wyrwałam rękę z jego uścisku i podniosłam się z ławki podchodząc do drugiej ściany.

- Przeze mnie ? Prosiłem cię żebyś stała tam przede mną prawie naga?!- Podniósł głos patrząc na mnie z wyrzutem, jakbym powiedziała coś co go uraziło.

- A ja prosiłam cię o grzebanie w moich rzeczach?!- Kontynuowałam kłótnię dość piskliwym głosem, co chwila przykładając papierosa do ust.

- Boże, nigdy nie spotkałem tak upierdliwej i zmiennej dziewczyny jak ty !- Podniósł się z małej ławeczki i w kilku krokach znalazł się przy mnie. Opierałam się niedbale o ścianę budynku wyciągając z paczki drugiego Kenta.-Skończ z tym paleniem !- Wyrwał mi zielone opakowanie z ręki i wyrzucił je do śmietnika stojącego obok nas.

 - Ej !- Krzyknęłam rozkładając ręce i wysuwając głowę w stronę swojej własności. Ciągle w mych ustach tkwił niezapalony papieros.- Wisisz mi opakowanie fajek.

- Nic ci nie wiszę. To dla twojego dobra.- Szybko pozbył się ostatniego „truciciela” którego zagorzale broniłam własnymi zębami. Chłopak szarpnął mocniej za wystającego z mych ust papierosa, zahaczając przy tym paznokciem po moim policzku.

- Auć!- Syknęłam chwytając bolące miejsce.

- Przepraszam.- Skrzywił się, zabierając dłoń z mego policzka. Poczułam jego gorący oddech na twarzy, przez co wspomnienie dzisiejszego poranka powróciło znów żywe. Przełknęłam głośno ślinę patrząc prosto w jego piękne srebrzyste oczy. Przyglądał się mi w dziwny sposób. Zamrugałam szybko odkręcając głowę i odpychając od siebie chłopaka. Gdy moja zziębnięta doń zetknęła się z jego rozgrzanym torsem, całe moje ciało przeszyły silne dreszcze. Czułam jak policzki pokrywają się czerwienią, a usta zaciskają w wąską kreskę.

- Zostaw mnie samą.- Zaczęłam zachrypłym, od przeczuwanych przeze mnie emocji, głosem. Cofnął się o krok, dalej mierząc mnie swoim tajemniczym, pełnym refleksji spojrzeniem. Wzięłam głęboki oddech mocno napierając plecami na ścianę, za sobą. Czy musiał wywierać na mnie taki wpływ? Dlaczego za każdym razem gdy byliśmy blisko siebie, odczuwałam ten przerażający pociąg. Czy on też to czuł ? Czy jemu też miękły kolana gdy słyszał mój głos, gdy wdychał zapach moich perfum ? Tak bardzo chciałam wiedzieć co się ze mną dzieje, to nie było normalne.

- Czemu tak jest?- Zapytałam patrząc na swoje dłonie. Chłopak nic nie mówiąc wzruszył bezradnie ramionami i przysiadł na kawałku malowanego jesienią drewna, które służyło za ławkę.

- Czemu ciągle za mną łazisz i nie dajesz mi spokojnie żyć ?- Czułam jak policzki pieką mnie z zażenowania, a do oczu napływają fale słonych łez. Uniosłam wzrok mierząc go nim chłodno.

- Spokojnie… Żyć?- Powtórzył za mną jak echo robiąc krótką pauzę między wyrazami.

- Tak. Jesteś jakiś ograniczony pod tym względem?!- Mój głos nie dość, że załamywał się co chwila, przybrał dodatkowo nieprzyjemną dla uszu, piskliwą barwę.

- A wyglądam na takiego?- Zaskoczył mnie odpowiedzią, jednak nie dałam tego po sobie poznać. Prychnęłam sarkastycznie, mówiąc:

- Szczerze? W tym momencie tak.- Ciemnowłosy wygiął wargi w uśmiechu i ponownie posłał mi swoje czarujące spojrzenie.

- Aż tak mi się przyglądasz?- Szczęka mi opadła. Uderzyłam się otwartą dłonią w czoło mamrocząc pod nosem litanię wyzwisk i ubliżeń skierowanych w jego stronę. Zaśmiał się widząc jak zareagowałam na jego podchwytliwe pytanie i leniwie wstał z ławki. Wychodząc spod zadaszenia zerknął na mnie, mówiąc ciągle rozbawionym tonem.
- Idziesz czy zostajesz? Nie wiem czy wiesz, ale jesteśmy spóźnieni na trzecią w dniu dzisiejszym lekcję.- Posłałam mu mordercze spojrzenie i szybkim krokiem ruszyłam w stronę wejścia do szkoły.

 MASAKRA! Przepraszam was na kolanach za tak beznadziejny rozdział D: ! Wiem, że było tyle wolnego i mogłam sklecić coś lepszego, coś co chociaż odrobinkę zbliżyło by nas do dalszego wątku i powiązania między Soul, a Liamem- ale powiem szczerze, że mi się nie chciało xd Miałam tak strasznego lenia przez te 3 dni, że głowa mała ! :o Nawet z łóżka nie wychodziłam. Na dodatek zaraz będę pisać próbny egzamin 3 klas i zapierd*lam jak mały samochodzik przez cały roboczy tydzień -.- Muszę wyciągnąć 5 przedmiotów z 4 na 5 >.< Myślicie, że realne xD? Tracę powoli nadzieję :c No cóż, przepraszam was jeszcze raz za takie nędzne "coś" ale na nic lepszego ostatnimi czasy nie było mnie stać :( Do zobaczenia za tydzień :*