2. Ból

Nim jeszcze dzwonek zadzwonił, odsunęłam swoje krzesło i przeszłam między ławkami. Stary Hayes nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Uczniowie też nie zareagowali. Uśmiechnęłam się triumfalnie i otworzyłam drzwi idealnie zgrywając się z brzęczeniem dzwonka. Korytarz powoli zapełniał się, a zamki w szafkach zgrzytały radośnie, wszystko to dopełniały krzyki i wrzawa oznaczająca dobry nastrój większości uczniów. Skrzywiłam się. Od tego harmidru pękała mi głowa, ale jakoś musiałam wytrzymać najbliższe piętnaście minut. Otworzyłam swoją szafkę. Wypadł z niej drobny zwitek blado żółtego papieru. Pomyślałam o Ethanie. Uśmiech wystąpił mi na twarz gdy podnosiłam zmiętą karteczkę. Ostrożnie rozprostowałam jej rogi i pobieżnie zbadałam tekst wzrokiem.

„Słońce, dbaj o siebie.

Dziś cały dzień mam treningi, więc zwalniają mnie z lekcji. Spotkamy się dopiero na obiedzie. Czekaj na mnie przy naszym stoliku. Dokończymy potem to co zaczęliśmy przy schodach. Mam nadzieję, że nie będziesz bardzo ubolewać nad stratą lekcji z Panią Tucker?”

Oblizałam wargi i rozpromieniłam się jeszcze bardziej. Ethan doskonale rozumiał moje potrzeby. Byliśmy przecież tacy sami. Wszystkiego pragnęliśmy dziesięć razy mocniej niż inni, wszystko bardziej przeżywaliśmy. Jesteśmy nieśmiertelnymi Lykanami(przyp. aut. Lykan to inaczej wilkołak) i nic nie może tego zmienić.

Przypomniałam sobie gdy po raz pierwszy dowiedziałam się o rozpoczęciu przemiany. Zrobiłam w tedy coś, czego nigdy sobie nie wybaczę. Przymknęłam oczy i oparłam czoło o chłodną stalową szafkę. Myślami uciekłam do swoich najgorszych wspomnień.

-Mamo !- Krzyczała mała ciemnowłosa dziewczynka.- Boli mnie brzuch.- Pociągnęła swoją drobną rączką za skrawek zielonej bluzki. Wysoka, szczupła kobieta, której włosy przypominały kolorem, zdrową skorupkę włoskiego orzecha, odwróciła się od wypełnionego pianą zlewu i kucnęła przy dziecku. Wytarła dłonie o fartuszek i ucałowała córkę w czoło.

- Nie przejmuj się Aniołku. Zaraz znajdę krople miętowe.- Podniosła się i podeszła wolnym krokiem do apteczki. Przekładała opakowania jedno po drugim. Wyciągnęła z szafki małą buteleczkę z zieloną etykietką.- O, już znalazłam…- Odwróciła się i zamarła. Flakonik z lekarstwem uderzył o szarą glazurę z hukiem, rozbryzgując się na maleńkie kawałeczki. Zasłoniła dłonią usta, patrząc jak jej dziecko leży na podłodze wypluwając karminową ciecz.

- Soul !- Krzyknęła przeraźliwie i upadła na kolana przy małej brunetce. Z jej oczu pociekły gorzkie łzy. Dziewczynka wykrzywiała się na wszystkie strony pod nienaturalnym kątem. W całym domu słychać było chrzęst łamanych kości, który zlewał się w jedną całość z krzykami i szlochem starszej kobiety. Dziecko opadło bezwładnie na podłogę, a z jej skóry zaczęły wyrastać śnieżnobiałe gęste włosy. Paznokcie przekształciły się w pazury, a twarz wyciągnęła się i uformowała w kształt wilczego pyska.

Wszystko trwało ledwie trzy minuty. Przed przerażoną i opuchniętą od płaczu kobietą, w kałuży krwi, leżała bestia. Wyciągnęła roztrzęsioną dłoń w stronę zwierzęcia."

Dalej pamiętałam jedynie urywki, wyrwane z filmu kadry. Kałuża krwi. Niepohamowany głód. Przerażona twarz matki. Martwe ciało rodzicielki.

Z karmelowych oczu popłynęły łzy. Zacisnęłam roztrzęsione dłonie na  chłodnej stalowej szafce, oparłam się o nią czołem.

- Trudny dzień?- Usłyszałam za plecami kobiecy głos. Rozpoznałam Stephanie. Blondynkę o głębokich, czarnych jak noc, oczach. Była wyższa ode mnie o kilka centymetrów i odrobinę mniej umięśniona. Jej wiecznie potargane, krótkie włosy dodawały pewności siebie i chłodu, który promieniował od niej na odległość kilometra. 

- Nie ma tragedii.- Rzuciłam krótko nie odwracając się w jej stronę. Wzięłam do ręki czarno-czerwony brulion i włożyłam go do ciemnej skórzanej torby. Zatrzasnęłam drzwiczki i nawet nie patrząc na stojącą za moimi plecami dziewczynę, ruszyłam prosto korytarzem.

- Czyżby coś się stało?- Pojawiła się przede mną nie wiadomo skąd. Zatrzymałam się gwałtownie wciągając ze świstem powietrze, krew zabulgotała mi w żyłach, a źrenice zwęziły się doprowadzając do nieprzyjemnych dreszczy.

- Zejdź mi z drogi.- Warknęłam patrząc na jej drwiący uśmiech. Uwielbiała działać mi na nerwy.

- Nie możesz sama mnie ominąć?- Zadzwonił dzwonek. Korytarz opustoszał w kilkadziesiąt sekund. Stephanie dalej stała naprzeciw, mierząc mnie dokładnie wzrokiem. Zadrżały mi wargi, a z ust wydobył się mimowolny warkot.- Jesteś jak zwierzę.- Zaśmiała się robiąc krok w bok.- Droga wolna. Idź.- Zmierzyłam ją wzrokiem i ruszyłam niepewnie przed siebie.

Poczułam na nadgarstku jej silny uścisk. Jęknęłam, a moje ciało przeszyły lodowate dreszcze. Upadłam na kolana.

- Jesteście żałośni.- Prychnęła i puściła rękę. Powoli ruszyła w sobie tylko znanym kierunku.

***

Z łzami w oczach szłam przez pusty korytarz, wszyscy uczniowie już dawno byli w klasach. Trzymałam sztywno dłonią czerwone, żarzące się znamię na nadgarstku. Ból rozchodził się promieniście po całym ciele. Chwiałam się. W końcu nie mogłam iść, oparłam się zrezygnowana o białą ścianę i osunęłam się na linoleum. Wcisnęłam głowę między kolana i spazmatycznie wciągnęłam powietrze do płuc. Czułam jej dotyk na swojej skórze, wżerał się w nią i palił każdy nerw, każdą żyłę.

- Cholera jasna !- Krzyknęłam mocniej przyciskając głowę do nóg i napinając wszystkie mięśnie.

- Boże Święty ! Soul, wszystko dobrze?- Usłyszałam miękki głos przy swoim uchu. Chwile później szczupłe ramiona oplotły się wokół mych barków. Poczułam kojące ciepło rozchodzące się po całym odrętwiałym ciele.

- Beth?- Zapytałam łamiącym się głosem.

- Jestem tu… Powiedz co się stało.- Rudowłosa dalej obejmowała mnie, przekazując całe swoje ciepło i spokój.

- Stephanie…- Zaczęłam, a ból ponownie powrócił nie dając skupić się na odpowiedzi. Krzyknęłam otwierając oczy i dygocząc na całym ciele.

- Soul !- Usłyszałam jak mnie woła. To była ostatnia rzecz jaką udało mi się zarejestrować. 

 Przepraszam, że dziś tak krótko, ale nie chciałam zdradzać wam całej tajemnicy związanej z końcowym zachowaniem głównej bohaterki. Myślę, że jeśli przestudiujecie zakładkę "Mity" odrobinę rozjaśnicie sobie to całe zamieszanie :D Do następnego, Pingwinki :*