Prolog

Fale gorąca oblewały jej kruche ciało. Pędziła przed siebie, czując zimne i zawilgotniałe podłoże. Przedzierała się przez mrok w tępię błyskawicy, zwinnie omijając omszałe drzewa i potężne głazy. Złapała haust powietrza, a ostry zapach krwi podrażnił jej nozdrza. Czuła jak by serce za chwile miało wyskoczyć z jej obolałej piersi. Napinała każdy mięsień, pobudzając wszystkie nerwy do niemożliwego, wręcz wysiłku. Wiedziała, że jej życie zależy teraz jedynie od ilości adrenaliny we krwi. Odwróciła głowę by spojrzeć za siebie. Padł strzał. Zawyła przeciągle potykając się o wystający konar i upadła na zatęchłe liście. Za wszelką cenę próbowała wstać, chciała uciekać, znaleźć się w bezpiecznym miejscu i lizać rany. Bała się. Strach paraliżował jej umysł, a wyostrzony słuch  rejestrował zbliżające się niebezpieczeństwo. Przeklęła w myślach. Resztkami sił podniosła głowę i spojrzała za siebie.

-Tam jest !- Usłyszała i zacisnęła mocniej powieki.- Chłopaki, celujcie. „To” nie może wyjść z tego cało.- Skrzywiła się słysząc rzucony w jej stronę zaimek. Opadła na podłoże czując kolejną kulę między żebrami. Zawyła głośno i zamknęła oczy. Rozpoczęła modlitwę o jak najszybszą śmierć.

***

Wysoka brunetka leżała rozparta w fotelu i ze znudzeniem naciskała przyciski na pilocie. Płaski, panoramiczny obraz co chwila wyświetl tysiące kolorowych pikseli w nadziei, że któryś ze stworzonych przezeń obrazów spodoba się posiadaczce kontrolera. Dziewczyna ziewnęła i wyciągnęła dłoń po ceramiczny, niebieski kubek na którym widniała podobizna postaci z kreskówki dla małych dzieci. Przysunęła go do twarzy i zajrzała do środka, zniechęcona przekręciła go do góry nogami i odchyliła głowę do tyłu, maksymalnie na ile pozwalały jej na to mięśnie karku.

- Beth ! Skończyła mi się herbata !- Wykrzyczała, wprawiając w drganie nie tylko własne struny głosowe ale i stare, lekko przeżarte przez czas, okna.

- A nóżki to w prezencie od Boga dostałaś ?!- Odpowiedział delikatny, spokojny głos za jej plecami. Brunetka wyciągnęła dłoń z naczyniem, odsłaniając swój promienny uśmiech.

-Dziękuję.- Odpowiedziała słodko i wróciła do poprzedniego, pasjonującego zajęcia. Zerknęła na zegarek, okrywając się ciepłym, polarowym kocem.

- Zobaczymy co się dziś ciekawego zdarzyło…- Wcisnęła sekwencję ułożoną z kilku liczb, a na ekranie pojawiła się blondwłosa prezenterka, ubrana w czarną marynarkę i białą bluzkę z kołnierzykiem. Dziewczyna osunęła się jeszcze niżej i z poważną miną wsłuchiwała się w wystudiowany głos konferansjerki.

- „A teraz przenieśmy się do Rogers Pass, aby wysłuchać o tragedii która miała miejsce tu dziś nad ranem. Helen, opowiedz nam więcej o tej sprawie.”

-„ Witaj Loren. W Rogers Pass króluje wyjątkowo ciepła jesień, a turyści nadal z wielkim zapałem przecierają szlaki, aby podziwiać widoki  pięknych gór. Jednakże dzisiejszego ranka, między godziną trzecią trzydzieści, a czwartą piętnaście, doszło do okropnej tragedii. Niedaleko jednego z popularnych turystycznych szlaków została brutalnie zamordowana, młoda kobieta. Policja przysłała na miejsce zbrodni swoich ekspertów, udało nam się porozmawiać z jednym z nich…”- Brunetka niespokojnie poruszyła się na fotelu, szczelniej zaplatając wokół ciała koc. Poczuła w sercu dziwne ukłucie które mogło świadczyć tylko o jednym- ta sprawa jej dotyczyła. Usiadła prosto, przyciągając nogi pod samą brodę i uważnie wysłuchiwała słów ubranego w mundur, eleganckiego mężczyzny.

-„ Jak na razie wiadomo niewiele. Ofiarą najprawdopodobniej jest Ever Shaw, dwudziestoletnia absolwentka ‘ Rogers Pass High School ‘. Podejrzewamy, że była to brutalna próba gwałtu, na naszą niekorzyść sprawca nie pozostawił po sobie wielu dowodów. Na razie czekamy na wyniki sekcji zwłok ofiary.”

-„Niestety, mieszkańcom Rogers Pass i rodzinie zamordowanej pozostaje jedynie czekać na wyjaśnienie śledztwa. Oby wszystko szybko się…”- Nie mogła wytrzymać udającej żal prezenterki. Myślała o Ever, raptem dwa lata starszej przyjaciółce, z którą rozmawiała jeszcze na kilka godzin przed jej śmiercią.

Usłyszała trzask tłukącego się naczynia i głośny szloch. Momentalnie zerwała z siebie koc i przeskoczyła nad oparciem fotela, lądując tuż przy klęczącej na podłodze rudowłosej kobiecie. Zakrywała twarz dłońmi, kołysając się apatycznie w przód i w tył, wylewając przy tym potok słonych łez.

- Spokojnie Beth… Nie płacz.- Uklęknęła obok załamanej dziewczyny i objęła ją szczelnie ramionami. Głaskała jej długie niesforne włosy, powtarzając słowa pocieszenia jak mantrę. Czuła ogromny żal w sercu. Doskonale znała Ever, a mimo to nic nie mogła zrobić. Jej przyjaciółka padła ofiarą „Tytanów". Zacisnęła usta w wąską kreskę próbując się do reszty nie rozpłakać.

 No to zaczynam nowego bloga :D Jak podobał się prolog ? Wrzucam go dziś na żywca, bo planowałam ten rozdział już od dobrych 4 dni i jakoś tak nie po drodze było mi tych kilka zdań napisać :p. Następna notka już nie długo :*
~Frozen